Mijn eindredacteur belde. Of mijn column van deze week over Pinksteren zou kunnen gaan. “Je weet toch dat we een speciale ‘editie’ met Pinksteren maken die lezers kunnen downloaden op hun iPad? Ik denk dat die het heel leuk vinden om jouw column daarin aan te treffen.”

Ik hield mijn mond, maar dacht wel: ‘Mijn hemel, Pinksteren, dan schrijf ik nog liever over het Songfestival.’

Als doorgewinterd columnist draai ik mijn hand niet om voor kerkelijke feesten als Pasen en Kerstmis, maar met Pinksteren ligt dat toch anders. Terwijl het even stil bleef op de lijn, kwamen de volgende onaffe zinnen over Pinksteren in mijn hoofd voorbijgevlogen: uitstorting Heilige Geest, geboorte van de kerk, de leerlingen angstig bijeen in een afgesloten zaal, ‘wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden’ en de liturgische kleur is rood. Verder kwam ik niet.

“Denk er nog maar eens over na”, zei mijn eindredacteur. “Laat je nog even weten of het lukt?”

Het grootste christelijke evenement van ons land

Toch heb ik weleens eerder over Pinksteren geschreven. Voor deze krant ben ik een aantal keren op pinksterconferentie Opwekking geweest. Een blik in het archief van de krant leerde mij dat ik half mei 2016 voor het eerst naar Biddinghuizen reed om verslag te doen van dit grootste christelijke evenement van ons land. Dat was op dezelfde dag dat zanger Douwe Bob met Slowdown meedeed aan de finale van het Eurovisie Songfestival.

Ik weet nog dat ik, eenmaal aangekomen op het evenemententerrein dat naast Walibi Holland ligt, van de ene in de andere verbazing viel. Wat was het er druk. En wat waren hier een hoop gezinnen met kinderen. Jonge kinderen, maar ook pubers. Iedereen was zo blij. Terwijl het weer die zaterdagavond toch bepaald te wensen overliet. Het was maar 9 graden en het leek wel of alle regenbuien van Nederland zich hadden samengetrokken boven de hoofden van de 50.000 voornamelijk evangelische christenen die vervuld waren van de Heilige Geest.

Er stond een grote tent waarin geworshipt werd, vaak door middel van gezang. Het overgrote deel van de bezoekers kende de liederen en zong de tekst woord voor woord mee. De sfeer was euforisch. Dit was hún feest. Iedereen leek elkaar ook te begrijpen. Barrières van welke soort ook leken hier te zijn weggevallen.

Ik voelde me een buitenstaander

Toch voelde ik me een buitenstaander die zaterdagavond in 2016 op dat evenemententerrein in Biddinghuizen. Het leek alsof iedereen hier de Geest al had gevonden, terwijl ikzelf nog nauwelijks kon invoelen wat hij nu eigenlijk voorstelde. Zij hadden de wind – een vaak gebruikt beeld voor de Heilige Geest – al mee. Toen het alsmaar kouder werd, besloot ik naar huis te gaan. Daar bleek dat Douwe Bob op de elfde plaats was geëindigd met 153 punten.

Alsof de voorzienigheid ermee speelt, vallen ook dit jaar het Eurovisie Songfestival en pinksterconferentie Opwekking samen. Vanwege de coronamaatregelen ontmoeten de deelnemers elkaar dit jaar niet naast Walibi Holland, maar op een digitaal evenemententerrein.

Het Songfestival wordt deze keer in Ahoy in Rotterdam gehouden en daar mag zelfs publiek bij. De zaal is groot en de leerlingen zijn vrolijk en niet angstig. Net als bij Opwekking wordt hier gezongen, kennen de bezoekers de liedjes al en zingen ze die vaak woord voor woord mee. Taalbarrières zijn weggevallen, iedereen begrijpt elkaar. Dit is hún feest. In talkshows op de televisie buigen de Eurovisie-schriftgeleerden zich over het heilige repertoire en vermelden er dan graag bij of iets wel of niet in de geest van het Songfestival is.

Wat die geest inhoudt en hoe die werkt, daar krijg ik wederom geen grip op. Ook hier voel ik mij een buitenstaander.

De rol van de Geest bij een pausverkiezing

Terug naar de Heilige Geest. Misschien voel ik mij uiteindelijk nog het meest thuis bij het beeld dat kardinaal Joseph Ratzinger (de latere paus Benedictus XVI) ooit schetste van de rol van de Geest bij een pausverkiezing. Hij is volgens hem geen stemwijzer die je de naam influistert van degene op wie je moet stemmen. “Waarschijnlijk is de enige garantie die hij biedt, dat het conclaaf niet volledig mislukt.” Hij blijft ongrijpbaar.

Deze week moest ik iets moeilijks doen. In een kerk nog wel. Vlak voordat ik het woord moest voeren, voelde ik een zacht briesje in mijn nek. Was het de Geest? Ik volbracht mijn taak met goed gevolg. Later zag ik dat er een deur open stond.

Deze column verscheen eerder in Trouw van 22 mei 2021.